Ik ben transgender.

Een waarheid waarvan ik mij al lang bewust ben. Maar deze drie woorden heb ik 37 jaar lang niet over mijn lippen gekregen.

Geen familielid, vriend, partner of vreemde die dit ooit over mij mocht weten. Waarom niet ?

Schaamte misschien, hoewel ik steeds van mezelf heb gehouden voor wie ik was.

Ik wou ook niet voor de rest van mijn leven aanzien worden als een rariteit. Dat leek me in veel situaties niet zo handig.

Ik wou ook niemand choqueren. Hoewel ik er zelf niet zo'n probleem mee had, vond ik dat de maatschappij er niet klaar voor was.

Ik wou ergens best wel passen in de maatschappij. Ik heb dan ook lang geprobeerd mij aan te passen aan hoe onze maatschappij graag ziet dat de dingen gebeuren. Mannen liefst in kostuum, vrouwen krijgen iets meer variatie van expressie met een bijhorende weelderigheid aan kledij. Nagellak moet op nagels, maar niet op die van mannen. Ook al vinden ze dat mooi. Dat is niet terzake. Als mannen echt ietwat meer vrijheid van kleur willen, dan kunnen ze nog tot de punk of hippie beweging toetreden. Wat ik dan ooit ook gedaan heb. Maar ook dit wordt algemeen genomen, niet gezien als een goeie carrière move.

Het woord transgender dekt vele ladingen. Voor mij voelt het logisch dat er oneindig veel variaties bestaan op de innerlijke gender beleving. Mijn situatie ? Ik voel mezelf noch man noch vrouw, en toch ben ik beide. Fysiek ben ik man, maar volgens mijn innerlijke beleving zou ik eerder zeggen dat ik een vrouw ben. Ik ben maar weinig gehecht aan mijn mannelijke kwaliteiten maar de vrouwelijke geef ik liever niet af. Ik was allicht beter af geweest met een vrouwenlichaam. Ik heb echter zelf nooit een echte aversie gehad voor mijn lichaam zoals het is. Vestimenteus is het gewoon niet even praktisch. En verder zorgde de scherpe man/vrouw tweedeling met zijn bijhorende stereotypen er ook voor dat ik mogelijks mijn ware talenten nooit heb ontwikkeld.

Dit essentiële stuk van mijn identiteit heb ik altijd verborgen gehouden. Dit heeft echter enkele nefaste gevolgen gehad.

Iets verbergen dat je niet kan onderdrukken, vraagt veel energie. Die energie ben je sowieso al nodeloos verloren. Je vertrekt dus voor al de rest al met een handicap.

Doordat niemand je echt kent, loop je ook steeds op half advies, halve hulp. Je laat mensen niet toe om je te helpen als je niet open bent. Hoe vaak kreeg ik niet advies dat gewoon niet bij mij paste ?

Mensen kunnen je ook niet begrijpen. Vroeg of laat brengt dit talloze problemen.

Je wordt in ieder geval heel eenzaam, ook al heb je veel vrienden. Geen enkele kent je.

Je wordt er niet gelukkig van. Je raakt in verwarring. Begint dingen na te jagen die er helemaal niet toe doen.

Van de illegale drugs ben ik gelukkig altijd kunnen wegblijven maar van de legale heb ik meer dan goed voor me was gebruikt. Dit zal mij allicht op het einde van mijn leven 10 jaar kosten als het daar al bij blijft. Doodzonde in feite.

Je gebruikt ze om je af en toe in je eenzame cocon toch goed te voelen. Je geraakt er niet vanaf omdat je je niet goed in je vel voelt en geen oplossing ziet voor het probleem.

Ik heb er 37 jaar voor nodig gehad om in te zien dat om mezelf te beschermen voor de mogelijks vervelende reacties van anderen, ik gewoon mezelf aan het vernietigen was.

Ik neem nochtans niemand iets kwalijk. Uiteindelijk was het een zelf gecreëerde gevangenis. Nu ik er open over ben, lijkt het mij allemaal nogal mee te vallen. Het is ook nu pas dat ik te weten kan komen, wat de mensen er werkelijk over denken. Maar het vraagt een zekere maturiteit, kracht en moed om bereid te zijn u zo kwetsbaar op te stellen, al zeg ik het zelf. Ik voel het nog elke dag.

Dit alles maar om uit te leggen dat ik ervaring heb met menig ongezonde gewoonte en verslaving. Die ervaringskennis zet ik graag in, in mijn gezondheidspraktijk die voor mij een nieuwe start betekent en hopelijk binnenkort ook voor jou.